Kelimelerin ruhu..

Saç uçlarıma kadar kırgınlıklarla doluyken; ne.. ne anlatayım ki şimdi sana ben.. Hikayeler bile anlatamayacak kadar, kaybetmişim kendimi, sesimi.. Şu hayatın meşhur ayak uydurulan, temposuna ayak uyduramadığımdan bu yana, içime bile susmuşum. Tek kelimelik kalmamış takatim, kendime bile. En iyisi şu saatten sonra; kelimelerin ruhuna sokulmak gibi geliyor. Evet, güzel bir kitap! Tam da yaşamak istediğim hikayeyi anlatanından.

Hikayenin sonu..

Ben şimdi burda bir sürü şeyden bahsediyorum ya sevgiden ,acıdan, umuttan, susmaktan, hayallerden, kırılmalardan kopmalardan..  Kalbime, tırnağıma değenden, zoruma gidenden ve nicesi. Uzun hikayenin kısası da şudur ki hikayenin sonunda hepimiz ölüyoruz..

DUR AKLIM

Hergün aynı saçmalığa uyanmalar
Akla mukayet olma çabaları
Dur aklım  telkinleri
Bu kadar da olmazlara sabretmeler
Vücut kendini bulmadan başlayan koşuşturma..
Ağza tıkılmış poğaça, koşar adımlar
Yüzdeki bir parmak fondoten
Gözlerde ki çapaklar..
Terk edilmiş uykular
Bir fincan kahve huzuru
Sabah haberleri, artan gayri safi yurt içi hasıla.
Tükenmiş umutlar doğaya salgılanan negatif enerji.
Pilavlı öğle yemeği
Robatlaştırılmış insanlar
Göz altı halkaları
Eve giderken alınan ekmek
Evde kalan çocuk
Ertelenmiş sağlık, hayaller..
Yaşıyormuş gibi çek durumları
Gece kaybolan uykular
Yitik insanlar..

MOD İYİYİM BEN YA

Saçının karası bakışlarına düşmüş, belli bozguna uğramış kalbi. Laf olsun diye sordum vereceği cevabı bildiğim soruyu.
Nasılsın dedim.
İyi.. iyi ya dedi
Kötü görünüyorsun ama diyip ona yardımcı olmak istercesine. Yorgun musun diyi verdim.
Evet. Çok yorgunum dedi.
Irdelemedim belli anlatmak istemediği yada anlatacak hali olmadığı.
Bende yorgunum dedim kestirip attım lafı.
Balkona geçtik sonra.. telefona sarıldı herkes karıştırmaya başladık. Yalnız bir gözümle de onu süzüyorum sürekli.  O kadar yıkık, dökük, bir harebe gibi duruyor görmeniz lazım sanki 12.yy dan. Sustukları, kırgınlıkları onu iyice küçülttü oturduğu koltukta. Kayboldu nerdeyse.Konuşsa anlatsa dinleyecek gücü de kendimde bulamadım galiba.. Bir kaç havadan sudan bişeyler zırvaladık.. Daha fazla dayanamadı yatmak için müsade istedi. Elbette dedim. Yatacagi odaya kadar eşlik ettim ona. Yattı.. bende bir kaç daha sigara gömüp ciğerlerime çekildim odaya.

AŞKIN HALLERİ

Aşk bütün günahlardan arınmak..
Bütün günahlara da girmeye gönüllü olmaktır
Ruha devrim, bir çift göze esaretdir..
Hep bir ergen kalmaktır..
Çocuklaşmaktır..
keşke benim olsa der gibi bakmaktır.
O olma halidir, vazgeçmektir benden
Kilometrelerce ötelerde atmasıdır kalbin
Aynı gökyüzüne aynı oksijene şükürdür o
İlk yalan telaşıdır..
Dudağının kenarındaki kıvrımlara düşmektir aşk.
Abi böylesini görmedim demektir.
Herşeyi mümkün kılmak
Herşeyin güzel olacağına inanmaktır.
Vazgeçmektir o, herkeslerden ve herşeylerden
Siz bütün dünya ben tek demektir
Dünyayı karşına alacak gücü damarlarında mevcut kılmaktır.
Tenin kokusuna hapsolmak, orada yaşamaktır
Dünyanın en güzel kokusudur aşk..

NEFESİM..

Bir evimiz olsun sen manzaralı

Sen koksun çiçekleri balkonunun

Yemekleri kısık ateşte sevgimizle pişsin

Sen ol, her çalan kapı zili

Benim heyecandan adımlarım dolaşsın

Süzül her sabah odaya..

Yıldızları izleyeyim göz bebeklerinde
Saçlarımı ör ta ruhuma kadar
Anlamı olsun dünyaya gelmenin
Bütün kayıp anlamlar çözülsün
Sendiye atsın kalbim
Ömrüne talibim ömür yettikce
Hem okur hemde yazarım sana..
Şiiri olursun hayatımın
Son bulur nefesim nefesinde.. Nefesim..

TARİFSİZ ACI

Acı.. acı öyle bir hiski tarifini mümkün kılmıyor. Bütün hislerin içinde en kıfayetsizidiri o. Hem öksüz hemde yetimdir acı. Evladının kaybetmiş bir ananın acısı nasıl anlatılabilir ki, nasıl dile gelebilir bu... Yada terk edilen bir sevgilinin acısının tarifi mümkünmüdür. Var mıdır gideni döndüre bilmiş bir şiir. Acının karşısında kelimeler lal olmuştur her daim...
 Anton Cheov dan bir acı tarifi vardır ki yüreğime değmiştir gerçekten.. derki üstad bir hikayesinde evladını kaybeden bir babanın acısından bahsederken 'Acı korkunç sınırsızdır. Öyle geliyor ki göğsü parçalayıp içinden acı fışkırsa bütün dünyayı kaplayacaktır; ama genede bu acı görünmez.' Evet acı dikkatli bakılmadıkça asla görünmez, acı yaşanır ve acı sahibinindir. Acıya karşı empati mümkün değildir. Empatide zaten ayrı bir safsatadır. Empatiyle ilgili geçen gün şöyle birşeyler yaşadım sizinle paylaşmak isterim. Arkadaşımın kardeşi 45 yaşında kanser tanısı koyuldu ve son safasında. Çok üzüldüm ve bu duygunun empatisini kurmaktan kaçındım tabiki. .empatiye de inanmam zaten. Benim bir tane kardeşim var onun olmamasını düşünmekten kaçtım. Yalnız arkadaşa üzülüyor atıp tutuyorum kafamda.. Neyse.. hayrolsun diyin bakayım. Akşam rüyamda kardeşimin öldüğünü görüyorum. Yalnız bir feryat koparıyorum ,yer gök inliyor şehir yerinden oynuyor. sesim de berbattır resmen uzun hava gibi ağıt yakıyorum. Rüya olsun diye yalvarıyorum, uyanamıyorum. Neyse zor bela uyandım. Beş dakika kendime gelemedim... Yani demek istiyorum ki empatisini kuramadığımın rüyasını gösterdin ya Zalımsın dedim. Bu kadar hissetmekte laneti hayatımın galiba. Eğer acı çekmekse bu yaşam bizde yaşadık sayılır ne dersiniz.