Nefretten korktum...

Hepsi birbirinden nefret ediyor.
Hepsi birbirine hunharca küfürler savuruyordu.
Hepsi birbirinin ölmesini istiyor.
Daha fazla kan kan istiyoruz diye bağırıyorlardı.
Nefret naraları parmaklardan yükseliyor, kalpler karartıyordu.
Aslında herkes herkesi sevmiyor, en iyi öküzün kendisininkinin olduğunu söylüyordu. Herkes o kadar mükemmelleşmişti ki
benim vasat ruhum kendini iyice pustu, ufacık kaldı ve görünmez oldu.
Hayretler içinde, yürekte sızım sızım bir acıyla baktım, okudum, gördüm. Gördüklerimdende korktum. Çok korktum bu nefretten, sevgisizlikten. Saklandım yatağın altına kimseler bulamasın istedim. Insanlardan çok  korktum. Kendiminde bir insan olduğu geldi aklıma, sonra kendimden de korktum. Ayağımı kırdı bu düşünce; uçamadım, ters düştüm oradanda kalkamadım.
Tanrılardan yardım bekledim. sonra onlardan da vazgeçtim. Bizi izleyip güldükleri geldi aklıma. Daha da korktum kimse sevmiyordu kimseleri, aslında kendilerini bile...

AYNI MEKAN

Aklımla ruhumu aynı mekanda barındıramadığımdan beri susturamıyorum kafamdaki içsel diyoloğu. Bir tarafım kalk git der, bir tarafım nereye otur. Sorular kafamda cirit atar.. anlasam bütün anlamlarını dünyanın, bitecekmiş gibi geliyor bu hal. Ama ne mümkün; bir soru başka soru doğuruyor, insanlar beni kendinden ışık hızıyla uzaklaştırırken, tutunmaya çalıştığım kitapların sayfaları da teker teker elimde kalıyor sanki. Icimdeki tutarsızlık da gitgide derinleşiyor. bir ben daha oluyor, benden. Hangisi gerçek ben seçemiyorum. Bir vitrinlik kısmım var bir de ona hiç uymayan arka kısmı iste.. Merdiven altı üretim yapıyormuşcasına bir his.. artık bir şeyde beklemiyorum kendilerinden. Monotonlaşmış bir ruh bedenim de taşıdığım. Ayağımı sürüye sürüye yol alıyorum. Sevgili bedenimle kafamı aynı ortamda görmeyi umuyorum. Zira kendilerini ihraç etmek zaruretine girmek istemiyorum..

Kötü insan oldum

Bayramlarımı kaybettim.
Buna artık dayanamayan çocuk sevinçlerimse beni bir an bile tereddütt etmeden terketti.
Bende otuz iki dişimi hapsettim.
Korkularıma yenildim en çok.
Evetlerimi öldürdüm, yerine hayırlar getirdim. Başkaldırdım hayata.
Sonra vazgeçmesini öğrendim.
Zorlamanın bir boka yaramadığını  iyice kavradım.
Kanaat örgütü kurdum kendime orda astım, kestim, yargıladım.
Insan kalan yerlerime tuz serptim.
Başkaları ne hisseder evresinden baya bir uzaklaştım.
Kötü insan oldum ben çok kötü.

KADININ AKLI

Söngün bir mum ateşi bakışların..
Parmaklarında sigaran titrek.
Kırılgan bakışların, kalbin kırılgan.
Kimsenin anlamadığı ezgiler bunlar.
Aklın şu kedide, çimlerde.
Çimlere uzanmak geçer gözlerinden..
Oturuşun muazzam dik, bacak bacak üstünde.
Herşey mükemmel bir zıtlıkta.
Kargalara değer bu sefer gözlerin
Öldüm yasa mı geldin der gibi bakarsın bu sefer.
Derin derin solursun tütününü..
Ölüm çeker gibi içine..
Kalkarsın ayağa yine muazzam bir dirilikte.
Hayata burnundan kıl aldırmazcasına.
Çıkarsın sahneye ve motor..

HİSSETMEK

Haklı olmak, doğru bilmek çabasında değilim. Tüm istediğim bütün renklerini hissetmek yaşamın.
Bütün çiçeklerinin kalbini görmek; sadece gülün değil.. Nesnel ve öznel ne varsa hepsine dokunmak. Elimde, yüzümde, avucumda hissetmek. Hiç bir yarışın, ideolojinin içinde değilim, hepsini attım sırtımdan. Her döneme, her zamana aitmişim gibi bir his. Nerede varsa hissedilecek bir acı, bir huzur oradayım.. orada olmalıyım. Meltem esmeli ılık ılık, benimse gözlerim kapalı ona karışmalıyım. Balıkların sırtında batıp batıp çıkmalı, karıncayla sabahın altısında işe koyulmalı, kitapları yorgan bilip uyumalıyım.. Bütün davalardan, anlaşmalardan, kurgulardan daha uzağa daha uzağa gitmeliyim. Arşınlamalıyım bütün yolları, kendim için sadece kendim. Hırslarımdan, baş belası mükemmeliyetçilik anlayışımdan zor sıyrıldım zaten. İçimdeki şeytanınsa canı cehenneme. Başını okşadığımda mis gibi kokan fesleğenin kokusu kalsın avucumda, bir şiirin dizelerinin tadı damaklarımda, günaydın dediğim gülün gülümsemesi kalsın bana. Bütün doğrular haklılığını ispatlamak zorunda hissedenlerin olsun. Bilgelikler cehaletin olsun..
Ben kalan zamanımı hissetmeye adamak istiyorum.. sadece hissetmek, yaşıyorum demek, yaşamak adına.

Kelimelerin ruhu..

Saç uçlarıma kadar kırgınlıklarla doluyken; ne.. ne anlatayım ki şimdi sana ben.. Hikayeler bile anlatamayacak kadar, kaybetmişim kendimi, sesimi.. Şu hayatın meşhur ayak uydurulan, temposuna ayak uyduramadığımdan bu yana, içime bile susmuşum. Tek kelimelik kalmamış takatim, kendime bile. En iyisi şu saatten sonra; kelimelerin ruhuna sokulmak gibi geliyor. Evet, güzel bir kitap! Tam da yaşamak istediğim hikayeyi anlatanından.

Hikayenin sonu..

Ben şimdi burda bir sürü şeyden bahsediyorum ya sevgiden ,acıdan, umuttan, susmaktan, hayallerden, kırılmalardan kopmalardan..  Kalbime, tırnağıma değenden, zoruma gidenden ve nicesi. Uzun hikayenin kısası da şudur ki hikayenin sonunda hepimiz ölüyoruz..