HALKIMIZIN İSTEKLERİ VAR!

Halk yorgun ve bitik
Dokunmayın halkın yatağına
Bırakın rahat rahat debelensin
Halk aç, susuz; koklar mangalın kokusunu
Ciğerci kedisi formatında.
Halk kırgın ve öfkeli
Dokunmayın (Şabanıma) pardon halkımıza
Halk gergin, telgrafın telleri gibi
Çarpacak dokunanı..
Bırakın rahat bir nefes alsın halk.
Halk susmuş ve pusmuş
Bırakın halkı konuşacak tutmayın.
Halk cevaplarını bulmuş
Uyuyor meleklerin kanadında.
Halk paraya ihtiyaç duyuyor
Artan tekel oranında
Halk şimdi mutlu duble yollar üzerinde.
Halkımıs geziyor bir turist misali.
Halkı kıskanıyor ingiliz kraliyet ailesi
Halk gururlu ve haklı
Ab kriteri üstünde..

SUÇLU KİM..

Herkesin hikâyesi kendine ağır
Kimi dinlesem haklı
Herkesin intikamı saklı derisinde
Sıyrılıp ulaşamış kimse sesine
Hepimiz iyi insanlarız
Acımasız olan hayat
Tamam. Sakin, bizim seçimimiz değil
Hayatın bok yemesi bunlar
Bize sorulmadı; gelip gelmeme
Bize sorulmadı ülke
Bize sorulmadı hiç birşey
Hayat seni bu hale getirdi
Hepimiz meleğiz
Devlet zaten kağıttan oluşuyor
Uçak yapıp atıyoruz birbirimize
Bizim seçimimiz olsa herşey harika olurdu
Hergün güzel şeyler olurdu haberlerde
Bu dünyanın pislik doğasında var
Bütün insanlar iyi
Kötülük ağaçların, çiçeklerin işi
Kuşların düşüncesizliği.
Sakin tamam biz mükemmeliz
Kötü olan dünyanın kendisi
Kapiş.

SİPARİŞ FİŞİ

Az acılı bir şarkı lütfen
Hayır hayır! Bir buçuk olsun
Anca yeter, çok şarkısadımda.
Içinde hiç arabesk, Türksanat olmasın, lütfen.
Çok acı yiyebilecek durumda değilim şuan.
Bizim ufaklığada bir küçük Aleyna Tilki lütfen..
Yanınada ayran olsa bari, olsa bari.
Var mı ayran..
Peki..
Bana su kafi, şu hayat vereninden.
Başka bir arzum..
Hayır yok.
Teşekkürler.
Pardon ya tatlıyı unuttuk
Azıcık ortaya insaniyet kafası iki kişilik.
Çıkarsız olanından.
Teşekkürler.

HEYBEMDE GÜZEL ŞEYLER

Heybeme güzel şeyler doldurdum
Renk renk, ton ton boyadım anılarımı
Eski bir akrapolin halkıyla dolaştım
Adettendir, Kralı kestik hemen oracıkda.
Pekte birsey degismemis, anlıyacağanız..
Sonra denizin üstünde yürüdüm ben biraz
Şairlerle oturdum dost kırathanesinde
Kahve içtik en okkalısından
Hayal kurdum oralarda kalmaya dair
Sevdim her şehri, karış karış.
Bütün insanlığı sevdim.
Sarıldık birbirimize.
Heybemde güzel anılar tıka basa
Dünyanın yaşanır tarafını hatırlatacak
Bir tatlı huzur almaya gelip
Abartarak döndüm kürkçü dükkanına
Bu dünyada ben de vardım
Ben de yaşadım mutluluğunda.
Bırakıyorum kendimi şimdi yatağıma..
Yine gelirim umuduyla..

****

Hüzün içimde; nereye gitsem benimle..

VALİZE SIĞAR MI..

Bütün herşey bir valize sığar mı
Bir valiz ne kadar kırgınlık alır
Yürek bir valize girer mi mesela
Gitmek; ne kadar uzağa gitmektir
Kalmak daha mı güvenlidir
İnsanın zamanla kaybettiği şey
Cesareti mıdır?
Bütün bildiklerini valize koymasan
Gelmemiş olur mu
Yağmur ruhu da temizler mi?
Pislik ne kadar suyla temizlenir
Dünya yağmurla arınır mı kandan
Sevmek sahiplenmek mi
Kıyamam derken, kırmak mı
Kendimden ne kadar uzaklaştım acaba
En son hangi sokakta bıraktım
İlk ne zaman vazgeçtim
Ya da vazgeçtim
Sonra yaparım deyip ne kadar çok yapmadım
Görüşürüz dedim görüşmedim
Bunlarda suç mudur; susmak kadar
Böyle olması benim kararım mı
Şu topuklular sığmıyor valize
Çok giyerim ya kalsın onlar
Savaş boyalarım da kalsın, lütfen
İhtiyacım yok artık onlara
Bir valiz ne kadar hayal götürebilir ki
Bilemedim şimdi.
Uzaklar ne kadar uzaktır
Gitmek gitmek midir
Yada kalmak kalmak mıdır
Büyümek kaç yaşında olmaktı
Ne zaman büyümüştüm
Hayatın neresindeydim
Şimdi bu valize nasıl sığacağım ben
Ve yahut taşıyabilecekmiyim.
Yine bilemedim ben..

MUTSUZLUK ORDUSU

Portekizli yazar José Saramago'nun kitabında birden olan beyaz körlük gibi bir vaka bizde de var hissi. Mutsuz, işini, meslegini sevmeyen, aidiyet hissetmeyen, yalnızlaşan, kendi ruhunun pisliğine bulanan milyonlarca mutsuz insan ordusu. O ruhlardaki açlık, doyumsuzluk.
Bu insanlar sokakta kaşları çatık, trafikte sabırsız, işte verimsiz, okulda umutsuz. Çığ gibi büyüyen bu mutsuzluğun karantinası da mümkün görünmüyor. Mutsuzluk sokaklarda kol geziyor.. sanki herkes birbirine bulaştırıyor. Koca bir ülke hüzün denizinde yüzüyor.. devlette gerekli hiç bir önlem almıyor gibi. Alınmış halinide görüncede insan bir ayrı tırsıyor ama, neyse..
Ve bu insanların dilinden; depresyon, stres kelimeleri de düşmüyor. Hiç kimse halinden hoşnut görünmüyor. Ben, dahil. Bu mutsuzluk, umutsuzluk herkese bulaşıyor. İnsanlar yavaş yavaş tükenıyor. Küçücük çocuklar bile şehir hayatının, okulun kendini yorduğundan bahsediyor. Gittikçe yitiriyor hazzını dünya. Bu kadar mutsuz bir yığınla sonumuz da hani pek iç açıcı görünmüyor. Bir şey yapmalı hey bir şey yapmalı!!!