ŞEHRİN UYANIŞI..

Uyandırdım tüm bir şehri
Müziğini açtım
Kahvesini yaptım
Selamladım saygıyla..
Kalk dedim yeniden başlayalım!
Uyuttum tüm şehri
Üstünü örttüm
Masalını okudum
Eğildim kulağına
seni seviyorum dedim.

ŞİMDİ UYUMAM LAZIM..

Benim kendime iyi gelmeyen bir yanım var.. o daha çok acıtıyor beni. Huzursuzluk yayılmış her zerreme.. hiç bir yerde değilim, olamıyorum. Kendime sığamıyorum. Yerim yok gibi geliyor bu evrende. Davranışlarım kadar yersiz, dengesizim. Uykular çekiyor beni şimdi kar uykusu gibi, uyursam ölecek gibi.. sanki huzuru bulacak gibi. Uykular çağırıyor beni. Uykular.

ÖNEMİ YOK..

Çok yorgunum herhangi bir hayale yeleken açamayacak kadar. Sağ elimin sol elime faydası kalmamış. Bütün yelkenlerimi indirmiş gelen bir rüzgarın savurmasını bekliyorum.. nereye, nasıl, ne zaman hiç bir önemi yok. Aslında benimde hiç bir önemim yok. Dünyanın da bir önemi yok. Başarmanın, kaybetmenin de önemi yok. Gördüm kazananlar da kaybedenler gibi.. mutsuz. Insan soyu hep mutsuz.. daha daha fazlası için mutsuz. Kimse yerini sevmiyor. Kimse hakettiği yerde değil. Hepsi kandırılmış, kırılmış.. birbirine yapmış. Acı değmemiş bir tek beden yok. Insanın denklemi çok basit. Yenilmiş, baş edememiş, ben yaşadım onlarda yaşasın. Ben mükemmellik abidesiyim onlar kötü. Insan derin bir ah! İç cekmelisinden, oksijene nikotin karıştırılmasından. Ben sadece yorgunum.. ve uyumak istiyorum hepsi bu..

Nasıl çiçeklendin..

Ben bütün yapraklarımı atmışken
Sonbaharı giyinip kuşanmışken
Kendi karanlığımda boğulurken..
Yok olmakla burun buruna,
gözgöze gelmişken
Ruhumu uçurmuşken balkondan aşağı..
Meraktan..
Sen nasıl çiçek açtın?

YERLEŞİK HAYAT..

Niye hergün aynı yere gidiyoruz
Yada aynı yerden geliyoruz
Niye saati belli herşeyin
Niye aynı akşama kavuşuyor
Aynı düne uyanıyoruz..
Sahte gülüyor
Samimiyetsiz konuşuyoruz..
Bu atalarımın;
Yerleşik hayata geçme fikrini
Hiçte başarılı bulmuyorum
Beni yerleşik ruh halinden kopardı
Düzen tutmuyor hiç bir yanım.

GÖKTE Kİ KUŞ..

Koca dünya zindan geldi yine bana
Ölecek gibi olduğum
Ölemedigim anlardan biri..
Yasamak için;
Bir yudum özgürlük dilendim
Gökten..
Sonsuz mavinin içinde bir kuş gördüm
Heybetli, özgür, gel der gibi baktı bana
Açtı kanatlarını böyle kocaman..
Dedim kuş beni de götür.

SEVGİLİ BLOGUM..

Burayı seviyorum burda huzur buluyor, seviniyor, bağırıyor çağırıyor, ağlıyorum. Bazen artıp, bazende azalıyorum.. bu blog benim sesimin yankısına durduğum inim... Kimi zaman bütün dünyaya ulusal yayın yaptığımı sandığım, kimi zaman kendime bile söyleyemediklerimi söylediğim, aglama duvarım.. Bazen bağırmak istediğim sesimi duyan var mı diye.. bazende sessizce fısıldadığım kimseler duymasın modunda. Paylastığım, yıkıldığım, icime döküldüğüm, hissettiğimi, gördüğümü, bulduğumu, aklimda kalanı yazdığım yer. Sigaramı içmeyi unutucak kadar kendimden geçtiğim yer.. Burası benim.. burası benim dünyam. Ben secerim kahramanımı.
böyle sonsuza kadar kalmak istedigim yer.. inim.