Soluğum yetmiyor..

Hayalleri kovaladım çok
Umudu sürükledim ayaklarından
Şimdi nefesim yetmiyor
Biliyorsun çok sigara içiyorum çok..

ANLAMADIM..

Kursakta heves tıkanması var bende
Nefes alamaz oldum çokça
Boğazım dolu, uzuvlarım huzursuz
Uzun otururum yerde yarım
Anlatma kıtlığı çekerim nicedir
Onca sözün içinde sus pus
Ifadesiz beklerim
kalbimi yoklarım acısı elimde
Kurumuş kalmış çiçekler önümde
Ne desem ne desem hep nafile
hepsi dilimde..

BIRAKIN DOĞASINA..

Size bir kadınla evlenme kararı almış olmak sevgili beyler nasıl bir hak tanıyor anlamıyorum. Yok artık şöyle giyinme, sosyal hesaplarını kapat, arkadaşları ayıkla.. pardon da oyun hamuru almıyorsunuz kendinize. Hem görüp beğendiğiniz kadın güzel, bakımlı, alımlı, eğitimli olacak.. ee sonra yok sen şurada çalışamazsın, yok makyaj yapamazsın yok şuraya gidemezsin.. eee oldu canım başka arzun. Ya bırakın şu insanları değiştirme hevesini hem beyler hem kadınlar bırakın doğasına nefes alsın insanlar inanın insanın bir çiçekten, doğadan hiç bir farkı yok.. bak valla ölmeden mezara sokarsınız birbirinizi yada kapıda bulursunuz demedi demeyin!

ŞİİR KIVAMINDA..

Günü dinlenirdik
Şiire buladık
Güzelden sakınmadık gözü
Hikayesini anlattık frambuazlısından
Işığınıda arkamıza aldık gecenin
Demimize aldıktan sonra okul çıkışı huzuruyla dağıldık..

KALK!

Kalbin yetmiyor
Konuşmak istiyorum yok
Nefes alıp verişlerin düzensiz
Halbuki güneş geldi kalkmalısın
Avucuna almalısın
Sımsıkı tutmalısın
Sen istiyorsun yok kalkmak
Toplamalısın baharı
Herşeye yeniden uyanışın zamanı
Doğmalısın körpe taze yeniden
Kalk!
Aç perdelerini.. orda olacağım

VEDALAR..

Bir veda burukluğu
Yüreğe yerleşen boşluk
Boyun büküşü çiçeklerinin
Pencere kenarına dolanan
başı hep boş bakışlar
Tadının tuzunun kalmaması
Bölünmesi herşeyin
Buluta karışması
Bir daha tam olamama korkusu..
Rafa kaldırılmış hayaller.
Beklemek nafile beklemek
Geriye kalan..
elimde olan mat bir duygu
Rengini vermiş gökyüzü
Yerde yaralı yatan bir kalp.

ÖNEMİ VARDI HERŞEYİN..

Sanki bi zamanlar herkes daha samimiydi.. önüne geçmemişti sınırsız istekler insanın. Öyleydi kesin öyleydi. Değerliydi herşey yenisini almak kolay değil. Paylaşmamak ayıptı. Resmini değil kendini yanlız..Küçük şeylerle mutlu olunurdu. Lüks takıntısı yoktu insanların amma eve gelen misafirin iyi ağırlanması elzemdi bak. İnsanlar çat kapı birbirne gider gelirdi, randevulu değildi o işler. Komşuya pişen yemekten bir kap götürmek adetti. Kimse gülüyormuş gibi poz kesmezdi gülerdi. Fotoğrafın bile bir önemi vardı.. Önemi vardı herşeyin hatırlıyorum..