ESKİYOR İNSAN..

Ben artık eskisi gibi değilim diyorsun, kim eskisi gibi ki..
Herkesin tozunu aldı hayat.
Zamanla akını morunu ayırdı
Zaman bile eskiyor değil ki biz.
Üzerene acı acı düşünüp, ölçtüğümüz, tarttığımız bazı tartamadığımız yanılgının oluşumu yeni benliğimiz.
Eskiyor işte herşey eskiyor, azala azala yol alıyor hayat.. kim aynı kalıyor dinç ve güçlü.. yorula yorula yuvarlanıyor insan kendi çöplüğünde. Acı bile eskiyor.

******

Kimseyle konuşmak kimseyi görmek istemiyorum.
Kendim dahil.

MUAMMA..

Birşeyleri birşeylere geçiyormuşum gibi
Belkide geçiştiriyorumdur
Düğümleniyor çözülüyor
Yere düşüyor ses çıkartıyorum
Fazlalık.. sade kendime fazlalık
Birşeyler şeklimi alıyor
Sözler sükût pozisyonu
Içimde dökülemiyor
Yatak döşek gömülüyor
Saçma arayışlar içinde
Beynime oksijende gitmiyor
Melodisi yok günün dünün
Sonuç muamma.

DOĞUM SESSİZLİĞİ..

Savaş sonrası sessizliği
Üzerinden dumanlar çıkan içim
Yerde ılık bir ölüme teslim olmuşçasına huzur, korku karışımı bir duyguyla yatan mevcudiyetim
On yıl süre gelen bir savaşın sonu bu belki
Yeni şeyler olur umudu
Yada terke hazır mülteci mevzular..
Bilmiyorum yine hiç birşeyi bilmiyorum
İyiyimdir umarım.

Mısra büyütüyorum içimde
Şiir olacak büyüyünce.

YENİDEN..

Bir tomurcuğu bekleyiş gülsün sana diye bütün zerafetiyle
Kıydırmak yüreği kapana koymak
Tatlı bir acıda yer bulmak
Kendini eş tutmak doğaya
İçinden geçirmek yaşamı
Kuşlara takılı kalmak
Gitmeler sıkışması
Bir şiirin yüreğinin yükünü sırtlanışı
Yeniden başlamak yaşamaya
Hayelleri aşağı çekilmiş
Klişe bir düzlemde
Sakin sakin.

ÖYLE BOMBOŞ..

Yüzümü dökemedim kâğıda
Halimi bildirmedim kendime
Elimi atmadım yüreğime
Mısra çekmedim gecede
Günü kollamadım, tarihi sildim
Yatağa attım ruhumu
Hiç bakmadım maviye
Dolanmadım sokaklarda
Adımlarımı saydımda öyle attım
Soyutladım kendimi kendimden.
Kendimi dünyadan.