BEŞ DAKİKA..

Bi beş dakika herşeyi boş verelim mi
Nefes alalım mı gök kubbeden
Bir parça umut çalalım mı göğsümüze
Beş dakika siyrilalim şu aksi halimizden..
Tamda günün ortasında ihtiyacımız var buna.

HİÇ YİNE..

Çok umut sarartıp soldurdum
İnanç kurutup düşürdüm gönlümden
Insanlarca kırgınlık ruhumda
Ve bir çok soruya verilen hiiiç cevabı beni bu tenhalığa sürükleyen..

GEÇGİN BİR ADAM..

Memurlara has bir görünüşü vardı adamın; duruşu belden kambur, içine çekilmiş gibi duran bir baş.. silikleşmiş bakışlar, kendinden geçmişliğin portresi gibiydi hemde ömrün göbeğinde.. erken geçmiş bir mevsim gibi.
Sigarasından bir fırt ölüm kopartırcasına çekip yere attı izmariti, aklında kendisi dışında mevzular.. çocuklar, kira, kızın dershane taksidi eve giderken alınacak domates.. ilerlemeye başladı gölgemsi varlığıyla umudunu kestiği dünyanın sokaklarından..

*****

Deprem ertesi umut enkazı bir gün..
Ama umuttan da elini ayağını çekerse ölmez mi insan.

LÂL

Dilim yüreğime yetmiyor
Ulu orta bir sızı dolanıyor caddelerde ben değil
Kimse de anlamıyor..
Dilsiz kansız ve şuursuz
Zinhar tarifsiz.

KIRIK UMUT..

Sokağa bıraktığım umut yorgunu bir yürek
Fazlaca hayalleri hayal düzlemini aşıp gerçeğe ulaşamamış bir hayal çöplüğü mevcudiyet
Ama yine aşırır görse gökte bir tutam mavi, beyaz bir güvercin
Aklını alır badem çiçeği
Kapılır yine bu gönül gördüğü her damlaya
Taşır yine şu yorgun yüreği kanadında değer maviye
En maviye.. düşüşü sert olsun diye
Ama yine yine koşar, koşarmış bildim..

UMUT YORGUN..

Ruhum hiç bir zaman istenilen olgunluğa erişmedi
Duygularım kalbimin verdiği yetkiye dayanarak hep aleni
Sinsi hisler hiç yetişmedi
Kalbimin bağlarında
Boğum boğum nefesim
Sözün bittiğini hissetiğim şu yere hayrolsun koyup kaçıyorum kendimden.