BOŞLUĞU DÖVMEK..

Samimiyetsizliğin yılışıklığı
Yalnızlığın dövüşü boşluğu
Medet umuşlar bilinmezliklerden
Sıkışıp kalmış dar bir alfabeye
ey koca sus
Inanmayı yeğlemiş hep
Hep inancından incimiş
Denenmiş şeylerden beklenen farklılıklar
Gün gün büyüyen ufuk içimin göğünde
Yıkılan dağlara tepkisiz
Düşen yapraktan incinmiş, incinirmiş safsak ruh
Doyumsuzluk çoğa göre
Derin bekleyiş bir avuç suda
Hep yanlış zaman sanrısı
Körlük bakan gözlere düşmüş kara perde
Hisleride beslememiş üstelik
Kafamda yaşayan dünya
Ve bulduğum hiç, aradığım kainat halbuki
Yerli halbuki bende yersiz dünya
Gözlerimde düştü düşecek nemli bulutlar
Ölü düşler, virane dökülüşler
Yarasını saramamış hiç saramamış.. tuz basmış.
Acıdan doğup, denizde uyumuş
Gökte takılı kalmış
Kış yangınına sığınmış elleri ceplerinde
Sevgiyi örselemiş, kendini boğmuş boğazına doldurduğu düğümüyle
Süsü, susu takıp takıştırmak
Ezberini yapıp koyulmak yaşama..

YAŞAMA BAHANESİ..

Sürekli yargılar savunma yeteneğini bileyledi insanın
o da kendini bahaneye evirdi
Bahaneler türedikçe yaşamaya tembellik vuku buldu
Böyle böyle gel zaman git zaman
Insan özünü kaybetti
Herşeye bir bahanesi vardı artık..
Orda kırıldı ve koptu biseyler..
Herşey oldu hiç birşey..

KEDİ..

Git git diyenin kal deyişi seziliyor sesinde
Istemem derken istemenin ayyuka kalkışı içinde
Kapına birikiyor sarı yapraklar
Veda mevsimi dayanmış
Kılığına girdiğin yorgun kedi
Ortalık kar boran hâlbuki
Gecede şairin buğusu
Içine yağar dizeler
Gün doğumunu görme
Geceyi umuda teslim etme
Huzursuzluktan koparılmış bir tutam huzur
Sütünüde içip..
Yastığa baygın düşüşü başın
Teslimiyeti ruhun gün ve aydınlığa..

HUZUR..

Insan neden çocuklarda ve doğada huzur bulur biliyor musun.. çünkü onlar seni yargılamaz. Ayrıca güzellerdir de.
Sürekli açık arayan yargılayıcı dünyada huzurdur onlar.

GİDİŞ..

Gözlerimde geçmek bilmez bir hüzün bıraktın sen..

MESAJCI..

Kendimi seçemiyorum
Kendimde kayboluyorum yine
Düşünmeyi gereksiz buluyorum..
İçimizde dünya gibi işte
dünya gibi yuvarlak
Ve biz ne kadar çabalarsak çabalayalım başladığımız noktaya dönüyoruz..
Ve azalıyor anlam
Azalıyor insan.

DAĞ KADAR..

Bu kadar dağınıklığı, döküntüyü ben toplayamam siz toplayın.
Yo dağınık kalsın bu iç istifçiliğinde boğulayım
Yo yo bir obsesif toplasın beni.