Tamanlamama..

 Eksik bir şiirdin tamamlarım sanmıştım 

Çok kalp yordum beyin harcadım 

Olmadı.

Sizsiniz.

 Toz kaplamış bir yorgunluk..

Başkalarının bahaneleri hep daha büyük.. bir yaşam 

Herkese sensin! Benden en pahalısından.

İnanırım söze..

 

Şair dedi inandım umut arka sayfada
Umut mavide şu dağın ardında  
Şair dedi inandım şifa bitki çaylarında
Şair dedi inandım mutlu güneşli günlere
Şair sustu ben vuruldum kelime dağarcığında..

Bulduğum..

 Aradığımdı  gençliğim bir melodide aradığımdı sesin bir rüzgarda 

Bir ekmekte çocukluğum böğürtlen de çocuksu gülüşüm 

Ellerimde terlek bir heyecan kalbime vuku

Yollarca taramak yılları kopa kopa film tama varmak 

Toplamak kendini ışık ışık karanlık sokakta 

Gülümsemek şuracığa selam vere vere zamana..

Aklımda bir siir var..

Turgut Uyar geliyor aklıma gri bi odada masada kalemi elinde

Ahmet Erhan dolaşır sıraların arasında dilinde bir mısra 

Orhan veli ıslak kaldırımda gözleri kapalı dinliyor yine ne varsa..

Ahmed Arif yaslanmış solmuş puslu duvara Leyla geçiyor zihninden

Çiçekli Didem Madak döktürüyor dizeleri ilmek ilmek oya gibi..

Birhan Keskin ufacık mutlu güneşler çiziyor sabaha gün ayrı doğuyor bugün 

Ve aklımda o klişe soru onlarda bizi görecek mi 

Bi Fısıltıda.

Kuş oluyor insan..

 

İnsan karışmak istiyor suya aceleci belki toprağa
Yalın basmak yere sonrada kuşla aşık atmak istiyor
Acele ediyor insan bazen bazen geç.

Eserikli lakırtılar..

 Sistemini ve mantığını kavradığım bir sancı 

Uzağında değil bilahare tanıdık kıvranışlar 

Çözmekte istemiyorum artık niyetim koparmak

Toplamak değil bazı zamanlar dağıtmak 

Allahtan anlık tufancıklar yaprak kıpırdar bir kaç geçer sonra 

Dururum içimin gölgesinde duman kokulu 

Seyreltirim sözü uzanırım şöyle kalbime.