######

Ve hikayenin sonunda iğrendiğim insanlara dönüştüm.

Antidepresan şeysi

Yalnızlık bana has bir senfoni gibi

Nereye gitsem yükseltiyor tonunu

Bense aidiyetten yoksun

Kaybediyorum yolumu

Gözyaşlarım değiştirmiyor hiçbir şeyi 

Acılar içinde kıvranıp duruyorum

Beni kimse anlamaz biliyorum 

İnsanın sorunu içinde olunca kaçamaz görüyorum 

Sürekli yorgun bir şekilde sürekli bitkin

Bitap düşmüş bir ruh içinde beden 

Uykular sarmaz yarasın,saramaz

Yüreği dağlanırken yalnız başına 

Kimse onu anlamaz,anlayamaz

Nereye gitse fazlalık gibi hisseder insan

Der ki herkes herkese liman

Ben yalnız başıma bir boğuk derya 

Ne olursa olsun elin umru olamaz 

Sessizce içine çöküyor insan bu yüzden 

Belki de sebep arıyor sadece 

İnsan bilinçli hataları seviyor belli ki

Kahvaltısı, yalnız ve karanlık sofrada

Biraz antidepresan ve kahve misali 

Yumuşatsa keşke boğazındaki acı düğümü 

Boğazındaki düğümler ilmek ilmek boğuyor insanı

İnsan en çok aradığını kaybediyor

Hayat en çok özlediğini uzak tutuyor

Ve ruhunu eskitiyor , yaşlı pazar tezgahları gibi

Kaçmak istiyor omzunda hatıraların yükü 

Kaçsa da kurtulamıyor kaçsa da