MUTSUZLUK ORDUSU

Portekizli yazar José Saramago'nun kitabında birden olan beyaz körlük gibi bir vaka bizde de var hissi. Mutsuz, işini, meslegini sevmeyen, aidiyet hissetmeyen, yalnızlaşan, kendi ruhunun pisliğine bulanan milyonlarca mutsuz insan ordusu. O ruhlardaki açlık, doyumsuzluk.
Bu insanlar sokakta kaşları çatık, trafikte sabırsız, işte verimsiz, okulda umutsuz. Çığ gibi büyüyen bu mutsuzluğun karantinası da mümkün görünmüyor. Mutsuzluk sokaklarda kol geziyor.. sanki herkes birbirine bulaştırıyor. Koca bir ülke hüzün denizinde yüzüyor.. devlette gerekli hiç bir önlem almıyor gibi. Alınmış halinide görüncede insan bir ayrı tırsıyor ama, neyse..
Ve bu insanların dilinden; depresyon, stres kelimeleri de düşmüyor. Hiç kimse halinden hoşnut görünmüyor. Ben, dahil. Bu mutsuzluk, umutsuzluk herkese bulaşıyor. İnsanlar yavaş yavaş tükenıyor. Küçücük çocuklar bile şehir hayatının, okulun kendini yorduğundan bahsediyor. Gittikçe yitiriyor hazzını dünya. Bu kadar mutsuz bir yığınla sonumuz da hani pek iç açıcı görünmüyor. Bir şey yapmalı hey bir şey yapmalı!!!

CANIM KENDİM..

Ruh hasta olunca yorgunlukta kronikleşiyor. En ufak hastalık bile yerle yeksan edebiliyor. Artık kendini çıkardığım düşünsel yolculukta yetmiyor. Beni de götür diyor beden. Yazı bekle diyorum ağustos böceği gibi.. umarım yazdan önce terk etmezsin beni diye mırıldanıyorum.
En çokta kendime ihtiyaç duyuyorum; kendime dert anlatıp, kendime çözüm buluyorum. Aslında ben herşeyi anlıyorum da kafama mukayet olamıyorum. Onun beni bırakmak üzre olduğunu çok hissediyorum ama öyle kolay kolay bırakmaz biliyorum.
Canım kendim sakin, tamam mı sakin.. bırak bakıyım o düşünceleri yere yavaşca. Sen iyisin tamam mı? Ben kötü olduğunda söylerim sana. Biliyorsun ben hereseyi söylerim sana. Hadi bakalım tekrar et; sen güçlüsün ve yaparsın, daha öncede yapmıştın. Tekrar et.
 Nah! Yaparım. Yapamam tamam mı.. ooo baya sert oldu. Belki de yapmak istemiyorumdur. Hiç düşündün mü?
Şuan öyle geliyor sana. Sakin düşündüğünde böyle demiyeceksin.
Sanmıyorum ama umarım. Konuşmak istemiyorum şuan. Ok. Sustum.

ANNE GİTME

Gün gözünü dünyaya yeni açmış
Günahsız, sancısız bakıyor
Ocakta taşan kahve sesleniyor
Sigara kendisini yakıyor
Düşünceler uyanamamış
Planlar devre dışı
Kalp kendini aşmış
Beyin oyunlar oynar arsız
Kaybetmenin kabul edelimemişliği
Inkarlar sarar dört bir yanı
Tanrının gölgesine sığınıp
Arınma seansları
Annenin gidişinin derin yarası
Sokağa bırakılmış çocuk umutsuzluğu
Öğrenmedigin herşey
Annem hallederlerin devre atışı
Ve sigara yine yakar kendini
Mezarlığa ekilecek fesleğen
Kokusunu bırakır sabaha..

DOYAMADIĞIMSIN!

Doymak kelimesinin bir sana yetmediğini bilirim..
Zamanlarımı hep sende kaybederim ben
Aşkı senden bilirim, çok iyi bilirim.
Bir senden gidemem ben, müptelanım
Çekerim seni nefes diye..
Beş yaşında olurum huzurunda
Kalbim sığamayı verir kafesine
Uçar gider bastığın yere
Hiç bir alkol beceremez
Ben senin bakışında sarhoş olurum
Omuzunda silerim yaşam ağrılarımı
Yaşamla aram iyi değildir pek, bilirsin.
Ama senle yaşamak için,
Sonunu okumak isterim bu romanın
Benim kabul olmamış dualarımın
Kabul olmasıdır, senin varlığın.
Yetmez ama seni seviyorum adamım.

KAVUÇUK AĞACI GÜZELLEMESİ..

Begonviller sarılı  avlular
Yeşilin mavinin tonlarının karnaval vari geçişleri
Türksanat müziğinin rakıya daveti
Minnetle oturmalar
Sağ loba aşırı yüklenen duygular
Sonsuza kadar kalma dürtüsü
Kendisi şiir olan görüntü
Hayalimizin vücut buluşunun muazzamlığı
Turkuazın beyaza kusursuz uyumu
Balkonları çiçekli güzel insanlar
Taş evler.. can Yücel'in arşınladığı yollar
Bahçesinden kopardığım çiçek..
Orhan'ın yerinden saygılar..

AHLAK

Ahlak yöreden yöreye, kültürden kültüre farklılık gösterebilen bir kavramımızdır.
Kimisi etek boyunda, kimisi etek altında, oturuşunda kalkılışında.. özellikle de bazen bu coğrafyada; sadece kadın üzerinde arandığını düşündügümüz nadide bir kavramımızdır.
Hatta Almanya yöremizden saygı değer bilim insanı Nietzsche'nin  o meşhur sözünüde şuraya ilistireyim "kim ahlak ve namus şövalyeliği yapıyorsa; bilin ki en namussusuzu o'dur." Gayet net bir söz paylaşmayanımız da pek kalmamıştır. Şu sözü bir devirelim evirelim bakalım. Acaba en çok humanizm den eşitlikten bahsedenler, ya en ırkçı, en haksızlık yapanımızsa... bilincin derinlerinde böyle şeyler yatıyorsa. Korkunç😳

Umut

Umut gök kuşağının altında ki hazineyi beklemektir..