GÜNDEN KALAN..

Özgür kuşlar
Gözlere, boşluğa, tavana takılı kalan hayel
Sayın martılar.. saygılar
Eteklerime hunharca topladığım abuksabuk sözler
Silik suratlar, yüzsüzler
Kanadı kırık uçamaz ki düşler
Gidenin gitmişligini algılamayan zavallı kalpler
Siz kış güneşini bahar mı sandınız sevgili minik sarı papatyalar?
İstemeye istemeye yürüyen şu sarsak adımlar
Kısık bakışlar..
Kulağıma çalınan bir şarkının beni ta onaltıma götürüp bırakışı
Yüzümü huzurla sürdüğüm hafif rüzgar
Sevgiler..

ÖĞRENMEK KOLAY OLSA..

Burada başka türlü yaşanmaz bu histerik gülüşler ondan..
Hiç birşeyin yetmez.. uzanıp aklın tutmaz elinden, bu nafile çırpınışlar neden.
Canına batırdığın kelimeler, sessiz muhabbetler
Subliminal arayışlar yeter
Öğren artık, bu kalbin ipiyle kuyuya mı inilir.. inilmez.
Öğrendim mi Lena.. cık, öğrenmedin. Bana benziyorsun öğrenemezsin kalbinin kanatları çok geniş..

HAYATIN MÖN EVRESİ..

Batmak çıkmak, kazanmak kaybetmek hiç birşey ifade etmiyor bana.
Yeni bir hikayeye dahil olacak gücü bulamıyorum artık kendimde.
Yaşlanıyorum galiba. Aklımı başıma, hayalleri koltuk altıma bir gazete gibi sıkıştırıp dolanıyorum hayatın en içinde. Kafamı gördüğüm, duyduğum herşeye yeni adlar, farklı betimlemeler yapma mevzusuyla fazla bulandırmış, yakmıştım devreleri. Sonum herkesi korkutuyor bendeyse herhangi bir merak uyandırmıyordu. Şerhem şerhem koparıp yediğim zaman beni bir doyuma da ulaştırmıyordu... bekliyordum kıyafetsiz bekliyordum perdenin kapanmasını.. mön mön.

ŞARAP OLDUM..

Hiç birşeyliğe çoktan fazlasını sığdırmış bir şaire ezdirdim yüreğimi bu gece.. şarap oldum..
Günden aşırdığım streslerimi döktüm vücuduma.. yara oldum..
Anlatmaktan vazgectiklerimin, terk ettiğim hayallerimin dibine çöktüm.. sessiz sessiz ağladım..
Küresel mecralarda dillendirilmeyen acılarımıza çare bulmayan dünya liderlerini esefle kınadım..
Gece karasına buladım dünyamı.. sarardım.. aklar yağdırdım saçlarıma gün ağırana kadar.
Melül melül süzdüm dünyayı son ışığını ben söndürene dek..

TÜKENMIŞ UMUT..

Hayat bize yeterince âdil davranmıyordu ankarada dayılı üstüne üstlük nüfuzlu bir ailede doğmamıştık. Aldığımız eğitim bir boka yaramıyor,
Hayallerimizi haketmeyen insanlar yaşıyordu.. bunların bir bedeli olmalıydı... olmalıydı! gençler çabalamaktan yılıyor tükenmiş, kaybetmiş, yılmış dolanıyordu insanlardan kaçarak.. günler artık anlamını yitiriyordu. Hayallerine koşarken düşmüş ve anlamlarını kaybetmişti yüzlerce genç ve artık acıtmıyordu..

İstemiyorsa demek..

Gözlerim görmek 

Kulaklarım duymak

Ayaklarım durmak için herhangi bir çaba sarfetmek istemiyordu.

Herhangi bir olayın içine hattâ hayata bile dahil olmak istemiyordum.

Çekiciliği, gerçekliği yoktu bu evrenin. Yazmak sadece yazmak istiyordum ta ki beynim infilak edinceye dek.

KAÇINMA DÖNEMİ

Zaman ağrılı ve sancılı
Mesai saatlerinde ilerlemeden eriyip gidiyordu
Hep birşey var yapmam gereken ama unutmuşum gibi bir kafa karışıklıgıyla uçuşuyordum akrep ve yelkovan arası
Kelimeler canıma battığından beri uzun soluklu bulunamıyordum kitaplar diyarında
Kısa ağrılı şiirler ve dergilerle besliyordum ruhumu
Yine vakti gece etmiş aklımın aydınlığı altında dönüşüyordum sayfalara..  yazdıklarımı bile tekrar okumaktan kaçındığım bir dönemindeyim hayatın
Atıp kaçma hissi bu
Dönüp bakmama dürtüsü
Bariz bir kaçınma dönemi..