BİR KİTAP..

Okuduğu kitap havada bazı soruların cevabını vermiş bazı cevaplarınıda onaylamıştı ona.
Okuduklarının özeti gözlerinden geçiyordu âdeta. Hepsini  akıl süzgecinden geçirdiği bariz görünüyordu. Bir takım soruların cevabını bulmanın ve benle paylaşmanın verdiği huzurla uyudu meleklerin kanadında.

*****

Gururu yanıma alarak çok sustum..

ESEREKLİ BİR KUŞ..

Mevsimler şaşmış insanlar gibi
Neyüdi belirsiz nesneler ve canlılar
Bitane daha, bitane daha
Hangisisin.. adın ne senin
Vahşilik en yakınlarında gözleri bileyleyen
Sahnelenmeye hazır bir horoz dövüşü
Dinledim herkes haklı
Bir ben haksız bir ben acılı
Fistanı çiçekli, kimliği yetersiz bu yaşama
Aklı hep eserekli
Biberi fazla kaçmış dudaklara kadar yakan
Korkak mısın sorusuna korkak
Var mısın sorusuna hep bir var
Bulamamış kaybettiği aklını
Kalbini takmış kanadına seyiren bir kuş
Umuda karışmış aşkta durulmuş
Son köprüyü de kaçırmış
Hayatta kalakalmış
Duygusu toy, heyecanı eteklerinde
Elini uzatmış buluta boş dönmüş
Oturmuş çizmiş ele gelen bulutlar
Karıştırmış renkleri akıtmış gözünden
Hep bir yoksun hep bir bulutlu
Gezinmiş kendi duvarlarında geçememiş bir adım öte.

KELİME AVI..

Kafama bir olta attım dingin başımın karşısında sabırla, rahat biraz da yorgun oturdum..kelimelerin oltaya gelmesini bekliyorum..
Insan beyninin hiç birşeyi unutmadığını fotoğraf karesi gibi beyninin içinde durduğuna dair birşeyler okumuştum. Bak buna inanıyorum olup olmadık yerlerden kareler düşüyor aklıma. Olduğum yerde sabitken değişik hislere batıp çıkıyor vücudum.  Yedisinden ortasına kadar. Düşünen insan soyu unutmuyor hiç birşeyi. Bir köse başı, bir kitap, bir kafe, bir şarkı hele ki koku ne kadar fazla şey ifade ediyor hemde unuttum derken. Beynimizde deniz gibi zamanını bekliyor dışa vurmanın. Ansızın tam da unuttum derken nerden gelir bunca şeyler bilinmez. Kim atıyor bu kadar çöpü bu denize ya..

BEN VARIM SEN VAR MISIN!

Bir yanım gece bir yanım bahar
Gezinirim evrenin en uç köşelerinde
Yasamaya da varım güne bakan çiçeği gibi
Ölmeyede susamışcasına
Hepsini tarttım aklımda
Hayat bak bana bedenim delik deşik
Korkmuyorum diyorum en korktuğum zamanlarda bile
Bazende kıyısında o nehrin
Bu hayatta en çok ben varım diye çığlık atıyorum yer yarılıyor!
Ne ki yaşam var ve yok arası
Ama ben başladığım işi yarım
Bırakmayı sevmem pek.
varsa bir meydan savaşacak ona da varım
Omuz omuza kuşlar, çiçekler ve yarenler eşliğinde
Sen var mısın hayat beni yeniden var etmeye
Ben hep burda şah damarında  olacağım!

YASIYOR MUYUZ..

Kimse kendi olarak mutlu değil.
Kimse söylemek istediğini söyleyemiyor.
Büyüyen bu tutarsızlık bizi hiçlik denizine atıyor. Biz gecenin ve günün yitik insanları gölgelerin gücü adına yaşıyormuyuz.
Sen.sen..sen... mutlu musun kendinden! Hey sana diyorum ya sen kendisi.
...

BAŞIMLA DERTTE..

Kendimi kendimle başbaşa  bırakmak bir azaba dönüştü
Ben icimdeki benle baş edemiyor, susturamıyor.. Olur olmaz dökülmelerine engelleyemiyor, dünyanın sırrını çözme çabasıyla baş edemiyor. Meraklı bir çocuk gibi bitmeyen sorulara yetişemiyor. Istediğim sonsuz huzuru bir başına bulamıyorum, insanlaraysa hiç tahammül edemiyorum. Cunku ben bir başına değilim.. kafamda binlerce gürültüyle dinlenemiyor, uyuyamıyor.. uykuda bile abuksubuk şeyler karalıyorum. Başımın patlayacağını hissediyorum ama patlamıyor. Herşeye takılı kalmaktan yol alamıyorum çoğu zamanda kendime yetişemiyorum... tükeniyor kendi içimde yo yo belkide çoğalıyorum. Gördüğünüz gibi yine bir sonuca ulaşamıyorum kendi kendime bile..