İLK AKŞAM..

Gün içimden çekiliyordu yine
Olmadık saat uykusu asılıyordu
Tuhaf bir huzur gölgeleniyordu ruhuma
Beni bir sahile bırakıyordu
Aşırı birbirine girmiş duygular
Beni azad ediyordu galiba
Ruhum gün boyu gerildiği çarmıhtan indiriliyordu
Ve ilk akşam beni yılgın atıyordu yerlere..

YAKTI AŞK..

Yorulmuştu aşk
Ilgisiz kalmıştı haylice
Küsmüştü kalbine
Iramıştı kendinden ya da öyle görünüyordu
Küllenmiş gibi görünen bir kor közü içinde saklıydı aşk
Bulduğu ilk fırtınada alev aldı aşk..
Yaktı aşk.

DÜŞÜNÜLMÜŞ KONUŞMA..

Daha önce defalarca yapılmış bir konuşmanın gerçekleşmesiydi o konuşma. Kimsenin sesi titremedi, herşey düşünülmüş ve replikleri belli bir konuşma ceyran etmişti.. Herkes taşını dökmüş fırtına son bulmuştu sanki büyük fırtına öncesi sessizliği gibi bir sakinlik belki. Güçlü duran gitmiş, öbürü çökmüştü karman çorman bir sürü soruyla..

ESKİ TAKTİK AYNI HAMAM..

Klişe şeylerden söz edeceğim size işe yararlılığı baki..
Hala kaçan kovalanır miti devam ediyormuş
Hâlâ insan soyu kaybetmeden anlamıyormuş elindekinin değerini
Hala güzel elbiseleri giyip kuşanacağım, senin önünden geçip sana bakmayacağım taktiği işe yarıyormuş.
İnsanlar gitme sensiz yaşayamam diye ağlayana bakmıyor. Peki sen bilirsin bitti diyip dik durup gidenin peşinden gidiyormuş. Masal hiç değişmemiş bildim. Arkadaşlar.

SUÇ BİZDE..

Hepimiz bir parça suçluyduk elbet şikayet ettiğimiz oluşumlardan.
Susmakla, yutmakla, hatalı seçimlerle, öfkeye yenilmekle, hırsta bileylenmekle, arzuya esir olmakla, görmezden gelmek, dokunmayan yılan mitiyle..
Hepimiz suçluyduk ben kadar, sen kadar, zaman kadar, suçladığımız herşey kadar.

Senin bu kadar büyük bir acı çektiğini bilmiyordum dedi adam..
Kadın gözlerini yere kaçırdı.

UÇTU UÇTU..

Aklın sınırlarını genişleteyim derken bide baktım ki akıl çitleri aşmış uçmuş gitmiş. Avucumda alıngan, kırılgan bir kalpten başka hiç birşey kalmamış.