YAŞAMA BAHANESİ..

Sürekli yargılar savunma yeteneğini bileyledi insanın
o da kendini bahaneye evirdi
Bahaneler türedikçe yaşamaya tembellik vuku buldu
Böyle böyle gel zaman git zaman
Insan özünü kaybetti
Herşeye bir bahanesi vardı artık..
Orda kırıldı ve koptu biseyler..
Herşey oldu hiç birşey..

KEDİ..

Git git diyenin kal deyişi seziliyor sesinde
Istemem derken istemenin ayyuka kalkışı içinde
Kapına birikiyor sarı yapraklar
Veda mevsimi dayanmış
Kılığına girdiğin yorgun kedi
Ortalık kar boran hâlbuki
Gecede şairin buğusu
Içine yağar dizeler
Gün doğumunu görme
Geceyi umuda teslim etme
Huzursuzluktan koparılmış bir tutam huzur
Sütünüde içip..
Yastığa baygın düşüşü başın
Teslimiyeti ruhun gün ve aydınlığa..

HUZUR..

Insan neden çocuklarda ve doğada huzur bulur biliyor musun.. çünkü onlar seni yargılamaz. Ayrıca güzellerdir de.
Sürekli açık arayan yargılayıcı dünyada huzurdur onlar.

GİDİŞ..

Gözlerimde geçmek bilmez bir hüzün bıraktın sen..

MESAJCI..

Kendimi seçemiyorum
Kendimde kayboluyorum yine
Düşünmeyi gereksiz buluyorum..
İçimizde dünya gibi işte
dünya gibi yuvarlak
Ve biz ne kadar çabalarsak çabalayalım başladığımız noktaya dönüyoruz..
Ve azalıyor anlam
Azalıyor insan.

DAĞ KADAR..

Bu kadar dağınıklığı, döküntüyü ben toplayamam siz toplayın.
Yo dağınık kalsın bu iç istifçiliğinde boğulayım
Yo yo bir obsesif toplasın beni.

ETEKLERDEN SAVRULANLAR..

Eteklerinde çiçekleri taşıyan kadınlar, firtınayıda taşırdı elbet
Kızdı mı savrulurdu herşey, yakardı gün geceyi
Neyi istemedikleri net istekleri biraz muamma
Adımlar sert ve kesin
Gölgede değil güneşe doğru uzanır tomurcukları
Her imkan ve koşulda yeşerir
Sevgiye kayıtsız değil
Kuşlar seyirir gönüllerinde maviye doğru
Konuştuklarında sesleri hayli güçlü
Suskunları soluk kesercesine, boğucu
Eteklerinde hüznü, aşkı ve şevkati taşırdı bu kadınlar..