Dev adam!

Sessizdir korkuları arzı beyan etmez
Ama bilirim o koca gövdede ağır ağır acabalardan ezilen göğsü
Kimi bilmekte istemem o öyle gölge dursun ocağımda
Almakta isterim kah tam yerinden tutup ağrısını
Tütsün nefesi üzerimizde
Sarsın kolları dünyamızı
Yaşasın o fi tarihine kadar kalbimin odacıklarında.
Ve yine ona doğsun gün..

BİZDEN BİR DAL..

Zamanın bizden aldığı şey
kendimiz
Her kapı ağzı bir vazgeçiş
Her kaybediş yeni bir oluşum
Zamanın bizden aldığı soluğumuzdan fazlası olmalı
Her itiraf bırakmak bir parçanı
Her giden kırar bir dal daha senden 
Ve başlar sorular hangisi benim
Hangisi bendim
Tanıdık gelir artık sözler, tavırlar, ağrılar, kramplar..
Tanıdık gelir kopuşlar
Velhasıl kelâm bizden giden yine bizdir..

HERSEY GUZEL OLACAK

Gün bütün ahengiyle süzülür önümden...
Güneşden denize can alıcı bir veda bakışı
Güneş allı morlu turunculu ışığını gererek tüm dünyaya
Son can havli herşey güzel olacak der ve inanırsın..
Içinde çalar o ıssız dağların türküsü
Içinden pir sürat geçer bütün baharlar
Sahile akar coşkular ve yaz olur..
İnanırsın!

YAZIN..

Bu yazma olayı boş işti
Kalpte taşınan sözcükler hiç bir Şeye yaramazdı
Uyduruktu bunlar çoğuna göre de gereksiz.
Bana göreysede nefes gibi birşeydi.

Oturmamış şeyler..

Anlam kargaşası sözcüklerde geziniyordu yine
Herşey gibi bununda zamanı vardı
Bulduğunda toprağını yeşerecekti elbet yada ölecek.

Eminlik..

Beylik kelimeler beylik işler zamanı geçmiş yaprak dökümü başlamıştı yaşamın.

ANLA(YAMA)MA

En çokta sıcağına aldığını anlayamamak hırpalar canı..
İnsan niye kendi sanır ki insanları.. herkes kendini bulamadığı için insanda, soğur sıcağından daşlarından. Bazen denklemini basit sandığımız varlıkların karmaşasında bir hiç buluruz kendimizi.. İnsan aslında hep en çok kendine kızar kendine yapar bunu bilir bilmez kendini törpüler şekilden şekile sokar.
Ve bir bakar ki bir hiç kalmış kendinden.