HALİM YOK..

Birgün kimse kalmadığında
içim o beklenen sakinliğe ulaştığında dönerim elbet.
Kelimeleri yapıştırdım hep bilmediniz
yaralarıma kabuk diye dil bağladım gönlüme
Kendimle başa çıkamıyorum
Kırgınlıklar buz dağından düşüp gelen döküntüler
Halim yok.

Adını koymak...

Yapmaya çalıştığım şey yaşadığım bütün duygulara isim bulmaya çalışmak.
Ya bu oyun birgün biterse..
İsimsiz her his beni bir boşluğa savuruyor ta ki adını buluncaya dek
Buluncada bir mutluluk bir huzur
Bir oyun gibi aynı

Kırıklar..

Yeterince kırgınlıklar birikti
Yeterince hüsranıda gördüm
Yeterince sıkıştı kalbim
Kimseyi kimseden koruyamıyor
Kimseye kızamıyor
Artık kimseyi taşıyamıyor taşımak da istemiyorum
Elimden gelen tek şey susmak

Ne kadarsın..

Sizi siz yapan şeyler başkaları, başkalarının düşündükleri ya da konuştukları

Okuduğunuz okullar belgeler değil
Sizi siz yapan duruşunuz, dokunuşunuz, içiniz, vicdanınız.. sadece siz
Ne düşünüyor ne hissediyorsunuz kendinizle ilgili siz o'sunuz.
Kendinizde ne kadarsınız.. ha.
Başkasının bişeysi olmadan.

SOKAKTA..

Nereye koysan cız eder içim
Kime değse sesimin tınısı yakar
Herşey benim kurgum bu hayatta
Hiç bir şey aynı değil
Herkes kendine bakar
Hiç kimse kucaklamaz
Kavgalar hep yüksek volume
Müslüman müslüman kendine
Yorgan altıda almaz korkularımı
Sokakta kaldım içimin sokağında bir ben ve yine ben..
Küçük bir enik bide ipide kısa üstelik
Nefes-soluksuzluk arası..
Hep bir kala
Hep sabit hem yakın..

Herkes..

Herkes gençliğinin nerede kaldığını sorgulamıştır
Herkes bir cümle de yıkılmış
Herkes bir cümlede yanmıştır
Herkes leş gibi düşler içinde kalmıştır
Kokusmustur içinde herkes bir kere
Sorgularken kendini batırmıştır tırnaklarını ruhuna
Herkesin eli kalmıştır böğründe ve göğünde
Herkes düşmüştür kara küçük bir çocuğun peşinden
Herkes gitmemiştir yerindedir
Kalpten kaymıştır aynı gecede bir yıldız gibi
Herkes bitmiştir aslında
Herkes herkesleşmiştir..

Bütün kalelerim zaptedilmiş bütün tersanelerime girilmiş gibi hissettim.