OĞLUM.

Içimde küçük bir kız çocuğu çekilmiş bir köşeye ayaklarını karnına çekmiş hüngür hüngür ağlıyor.. o kadar çaresiz ve korkmuş ki omuzuna dokunmak istiyorum tereddüt ediyorum.. kendime her şeyi bu kadar kafaya takma sözüyle geliyorum.. küçük bir oğlan çocuğu icimdeki küçük kıza dokunmuş gibi hissediyorum ve gülümsüyorum... hayır takmıyorum iyiyim diyorum.
Her seferinde mahcup düşüyorum bu sese bilmem kaçıncı kez.
Onun bana annelik yapıyormuş duygusuyla bu küçük delikanlıya karşı yine eziliyorum.
Bu böyle olmamalı olmamalıydı..
Roller karışmamalıydı
Karıştı çoğu ama.

Hangi renk..

Senin ne olduğun belli değil
Hangi ucu tuttuğun
Neyi savunduğun nerde durduğun
Icinden ne zaman bir öfke seli akıpda herkesi önüne katacağı
Suçlamaların bölmelerin
Inmelerin çıkmaların
Inancın inadın senin
Senin ucun kaçmış
Ayarın gitmiş aklın topyekun çekilmiş..

Sessizlik korkusu..

Sessizlik kafamda bir uğultuyu dönüşüyor
Korku sarıyor beni koynuna hemencik o anda
yapayalnızmışım gibi
Belki o yüzden sürekli müzik dinleme ihtiyacı doğuyor bana
Bu beni neden bu kadar korkutuyor ben de bilemiyorum
Zaten neyi biliyorum onu da bilemiyor
Kolay atıyorum herşeyi ve herkesi
Nobody nothing..

Vizyon.

Kendimi otuz yaşında görmek istemediğim yerde gördüm.

HALİM YOK..

Birgün kimse kalmadığında
içim o beklenen sakinliğe ulaştığında dönerim elbet.
Kelimeleri yapıştırdım hep bilmediniz
yaralarıma kabuk diye dil bağladım gönlüme
Kendimle başa çıkamıyorum
Kırgınlıklar buz dağından düşüp gelen döküntüler
Halim yok.

Adını koymak...

Yapmaya çalıştığım şey yaşadığım bütün duygulara isim bulmaya çalışmak.
Ya bu oyun birgün biterse..
İsimsiz her his beni bir boşluğa savuruyor ta ki adını buluncaya dek
Buluncada bir mutluluk bir huzur
Bir oyun gibi aynı

Kırıklar..

Yeterince kırgınlıklar birikti
Yeterince hüsranıda gördüm
Yeterince sıkıştı kalbim
Kimseyi kimseden koruyamıyor
Kimseye kızamıyor
Artık kimseyi taşıyamıyor taşımak da istemiyorum
Elimden gelen tek şey susmak