KAĞITLARIN AKIBETI..

Düşürürken gözlerimin perdesini kağıtlara
Kağıtlardan bakarak yaşarken altını çize çize yaşamak
Aynı ahmaklıklara düşerek
Kendine kırgın
İnanmış gibi yapışlara müteakkip
Kalemi düşürmek kalbime
Yine çize çize aynı hataları
Ders almaya doğru
Akıl iplemez bir duruşta
Sen koru..

Çıkarım.

Hata yaptığımda hiç üzülmedim
Ders çıkartmadığım da üzüldüm.

ÖLMEK İSTEMİYORUM..

Çok fazla rol kesimi izledim
Kes olmuyor bi daha dene demedim
Yokuşlara takıldı gözüm
Düzlük şart mı ola dedim
Sordum buldum buldum attım
Anlayın diye de bağırdım
Sonra salladım
Aklımı da yoklar oldum çoktur
Hasta düştüm ölmedim
Kovalamaktı hayat belkide bilmedim
Yalanlar okudum bugün de yine
Beylik bi kaç söz
Ölüme seyirci, kınayıcı
Ama değiştirici değil
Acıların iğrenç bakış açıcılığı
Feryat kan revan içinde
Yine korumadılar bizi...

Şeffaf

Muallâk bir zamanın ortasında durmuşum yine
Seyirdeyim hayatı
Doymuş sahnelere..
ilk kez izler gibi seyirdeyim
Netsin insan oğlu net o kamuflaj boşa netsin
At baklayı.

KIRk Kırık

Tamda aynı yerinden bin kere kırılmak
Aynı sızının üstünde durmak
Anlamamak bin kere anlamamak
Ve yine her yerimde insan parçacıkları
Akıyor aortlardan bedene
Her yerim kırık kırık.

GECENİN SESI..

Boşluk dövüyorum gecede
Yüreğim isyan şarkıları söylüyor bağır bağır
Herkesi yani kendimi bırakmak istiyorum kendimden
Sus otur denmiş duygular
Firar eder avuçlarımdan
Gökyüzümü alır üstümden
Çarpıtılmış taşlar düşer gecede
Sessizlik sesli gelir
Fazla uzağa kaçar uykular..

Fazla.

En beklediklerim burnumdan
En çoklara en çok bide.