Ölüme yakın bakışları; acı vahşet, zulüm görmüş.. Korku dolu insanlar, küçücük cesetler. Insanların nasıl bir vahşi olduklarının resmi bu olanlar. Sözün tükendiği, kalbin artık dayanamadığı; hala durmadığına şaşırdığı zamanlardan, biri yine zamanlar. Sürekli tekerrür eden kıyımlar, ders çıkarmaya hiçte niyeti olmayan milyarlar.
Nerede bu sevgi diye bağırasım geliyor. Kelimeler boğazıma tıkanıyor. Aklım almıyor bu kadar acıyı, gözyaşını nasıl kaldırıyor bu dünya. Hadi bu dünya dayandı. Dağ oldu taş kesildide... Tanrım sen nerdesin!!!
