Buğulu camlar bulanık sular
Zaman vebası sisli yarınlar
Kimse ait değil çağına, önceside sonrasıda
Kimse durmuyor acının üstüne
Dirileşmiyor sevgide
Doğada son bulmuyor yinede umutlar
Acı derin çizgiler halinde suratta
Keder köşkü kurmuş o derin sularda
Histerik kahkahaları hala kulakta
Eline aldığını devirişi hala aklımda..
Benzeşiyor insan benzeşiyor
o sevmediği herşeye herkese
Son buluyor kendi büyük lokmasında..
