GÖNLE GECE DÜŞEN..

Kıyıya vurmuş daha vurmamış düşünceler
Dar bir kalıba entegre belki
Sıyrık bir nokta geri ani bir dönüş
Tekrar tekrar eden sözler, günler
Akıl kirliliği fikirler
Dil altına sıkışmış suslar
Hayata verilmiş esler, puslar
Sıkılmış kendinden insan
Üstüne düşmüş koca binalar
Görememiş aklı hep başka yerdeymiş
Ağaç kakan fikirler delermiş gönle geceyi giyineni
Umudu güne asanı..
Hesabını vereni her şeyin.

ISSIZ..

Hep yanlış yerdeyim hissi her yerimde..
Insanlarım zamanlarımı da katıp önüne gitti..
Issız çok ıssız kalakaldım
Daimi bir veda hüznü üstümde pekte yapışan
Ansızın durmuşum zamanın birinde..durmuşum işte..
Öyle bomboş..
Aşınmış aşınmış tozu kalmış rüzgara vermiş iyi ve kötü herşeyi
Durmazmış.. durmamış da önünde, arkasında civarında
Sebesiz gezinmiş, içinde ve dışında..
nemini soluktan alıp damlaya damlaya..

BEKLEMEK..

O kadar uzun bekledim ki artık neyi, niçin beklediğimi hatırlayamıyorum.

Hep aynı..

Bazı şeyler o kadar baya ve ucuz ki yorum yapmıyorum, nefesimi tüketmeye kaydadeğer bile bulmuyorum. Tekrar tekrar aynı senaryoyu izlemekten sıkıldım. Görüyorum ki hiç birşey değişmiyor.. değişimiycek gerçek bir eğitim verilmediği yada kişi kendi gelişimini tamamlamadığı sürece biz daha çok temcit pilavı yeriz gibi görünüyor.

UNUTMAYA GÖNÜLLÜ..

Garipliği giyindim
Huysuzluğu, huzursuzluğu besledim ruhumda
Sesime mualif,
muhakemeye oturdum kendimle
Hep sonuçsuz ayrıldım o masalardan
Sonuç neydi ki
Kim bulmuştu..
Ya ben.. kimdim!
kaç kez bulduğum yitirdiğim gecesi ayrı günü ayrı ben
Kaybettiğim, bulduğum bulduğumu sandığım ben
Amacım neydi
Aklın kurak çöllerinde işim neydi
Kalbe bunca baskı
Acı..
Sebep sonuç kolaylamasında
Benim tutuklu kaldığım nokta neydi..
Bunca saçmalıkta peki benim işim neydi..

SÖZÜNDEYİM..

Sabır fazlaca yoruldu
Akıl da hayli duruldu..
Zaman büktü belini..
Hayal ayağını kırdı evde oturdu
Hayat züle çevrildi,
Kalp sorma şarap yapıldı..
Umutsa çiğnendi, ayaklarda..
Okkalı sözler tek tek yutuldu
Kuyruk kıstırılıp bir köşeye  oturuldu.
Sözündeyim hayat sözünde.

EY KOCA GÖK..

Ne çok anlamlar yükleriz gökyüzüne.. umut deriz, özgürlük deriz.. bazen ne kadar da hüzünlü şu bulutlar diye geçiririz içimden. Olmadık an kasvetli havalar sandalye çeker oda oturur ta kaburgalarına.. güzel günler, kara geceler belirir bazı. Sonra özgür kuşlar kanat çırpar semalarda ruhun havalanır gider peşi sıra..  Yani derim ki gökyüzü insanın içidir baktığında gördüğü anlık ihtiyacı yada hissettiğidir.. ne ararsan var işte orada kalbimizin tavanıdır çünkü kendileri.