En azından kendi içinde kendini özgür kılabildiğinde, kestinmi aklındaki dünyanın ipini herkesi ve herşeyi yeniden düşünmeye başlıyorsun..
Herşey kendini anlatmaya başlıyor, dile geliyor dağ tepe, böcü börtü, giz göz..
Insandan medetini kesip kesmeme arasında umuta sarılıp uyuyan, umutsuz takılan bir ruh oluyor büründüğün..
Bir çiçeğin başında bekliyorsun ölmesin kucaklasın baharları istiyorsun.. onun doğumunu bekliyorsun o açtığında gözünü güneşe takınıp alını morunu karışıyorsun hayata yine yeni yeniden..
