Anlam veremediğim bir hayatın içine sıkıştırılmış gibi hissediyorum.. şu masanın ayağına sıkıştırılmış kağıt parçası benden daha işlevsel duruyor...
Aklımı koyamıyorum bir yere, koysamda devriliveriyor hemencik.. Mekâna ait değilmişim duygusuyla iyice gömülüyorum koltuğa, saklanmak görünmez olmak istiyorum..
Kelimelerle boğuşuyor, her insana takılıyor yere düşüyorum. Anlaşılmasın kafamadakiler diye insanları taklit etmeye çalışıyorum. Ama o kafada olamıyorum. Onaylıyor muş gibi yapıp hayata muhalefet düşüyorum. Aynı görmüyor, aynı duymuyor aynı bile hissetmiyorum.. eteklerimi, saçlarımı sonsuz bir rüzgârla savurmak istiyor, küçük bir kız çocuğu gibi sallana sallana şarkılar söylemek istiyorum. Şarkıda ki gibi çıkam dağlara da kurt yesin beni diyorum. Birgün diliyorum Tanrıdan tek birgün insanlara takılmadan yaşaya bileceğim..
