Üşümek bile üşüyor

Ben çok uzundur üşüyorum 

Bir ben değilim ama 

İnsanlar üşüyor, ayrılıklar üşüyor

El örgüsü kaşkol üşüyor 

Dört duvarı soğuk karakollar üşüyor

Annem ağlıyor, gözleri karakışta

Yankılanan ayrıksı ayrıntılar 

Camlar üşüyor, terzinin iplikleri kadar değil ama

Paltom üşüyor

Rutubetine hissizliğim 

Duygusuz bakışlar üşüyor 

Duvarlar üşüyor saatlerce bakıp boş sorular sorduğum

Gülüşler üşüyor,öpüşler üşüyor 

Ötüşen kuşlar üşüyor 

Hayat bilgisi derslerindeki mandalina

Tezat sıcaklığı minik ellerin

Çocukluğum üşüyor 

Ailem yok,olsa olsa Antartik

Yıllardır anarşik ve çıkıntı sorgular gibi 

Zifiri kışta güneş üşüyor

Arzuhal

Kusursuz intiharlar yaratmak istiyorum hanfendi

Manasız anlamlar kurgulamak belki 

Anladığım kadarıyla anlaşılmak istiyorum

Bu zor kaygan zeminde arşınlamak istiyorum

Açmak değil kırmak pencereleri

İnsana rağmen, yaşama karşın umutla yaşamak 

Taşımak istiyorum ahengini doğanın 

Lakin içimde bir acı sonat ılgıt ılgıt iner ..

Dolar ruhumun en zayıf ücralarına

Artık kulaklarımı kanatırcasina kapatmak

Ve inanmak istemiyorum, inanılır yalanlara

Unutmak değil hatırlamamak en yeğ

Katlanılır duygular istiyorum ferah bir bahar sabahı gibi yüzümü okşayan 

Yorgun ufka elemli bakışlar gibi inzivalar bırakmak istiyorum 

Çok şey mi istiyorum ey Tanrılar 

Çok mu şey?

######

Ve hikayenin sonunda iğrendiğim insanlara dönüştüm.

Antidepresan şeysi

Yalnızlık bana has bir senfoni gibi

Nereye gitsem yükseltiyor tonunu

Bense aidiyetten yoksun

Kaybediyorum yolumu

Gözyaşlarım değiştirmiyor hiçbir şeyi 

Acılar içinde kıvranıp duruyorum

Beni kimse anlamaz biliyorum 

İnsanın sorunu içinde olunca kaçamaz görüyorum 

Sürekli yorgun bir şekilde sürekli bitkin

Bitap düşmüş bir ruh içinde beden 

Uykular sarmaz yarasın,saramaz

Yüreği dağlanırken yalnız başına 

Kimse onu anlamaz,anlayamaz

Nereye gitse fazlalık gibi hisseder insan

Der ki herkes herkese liman

Ben yalnız başıma bir boğuk derya 

Ne olursa olsun elin umru olamaz 

Sessizce içine çöküyor insan bu yüzden 

Belki de sebep arıyor sadece 

İnsan bilinçli hataları seviyor belli ki

Kahvaltısı, yalnız ve karanlık sofrada

Biraz antidepresan ve kahve misali 

Yumuşatsa keşke boğazındaki acı düğümü 

Boğazındaki düğümler ilmek ilmek boğuyor insanı

İnsan en çok aradığını kaybediyor

Hayat en çok özlediğini uzak tutuyor

Ve ruhunu eskitiyor , yaşlı pazar tezgahları gibi

Kaçmak istiyor omzunda hatıraların yükü 

Kaçsa da kurtulamıyor kaçsa da