Yalnızlık bana has bir senfoni gibi
Nereye gitsem yükseltiyor tonunu
Bense aidiyetten yoksun
Kaybediyorum yolumu
Gözyaşlarım değiştirmiyor hiçbir şeyi
Acılar içinde kıvranıp duruyorum
Beni kimse anlamaz biliyorum
İnsanın sorunu içinde olunca kaçamaz görüyorum
Sürekli yorgun bir şekilde sürekli bitkin
Bitap düşmüş bir ruh içinde beden
Uykular sarmaz yarasın,saramaz
Yüreği dağlanırken yalnız başına
Kimse onu anlamaz,anlayamaz
Nereye gitse fazlalık gibi hisseder insan
Der ki herkes herkese liman
Ben yalnız başıma bir boğuk derya
Ne olursa olsun elin umru olamaz
Sessizce içine çöküyor insan bu yüzden
Belki de sebep arıyor sadece
İnsan bilinçli hataları seviyor belli ki
Kahvaltısı, yalnız ve karanlık sofrada
Biraz antidepresan ve kahve misali
Yumuşatsa keşke boğazındaki acı düğümü
Boğazındaki düğümler ilmek ilmek boğuyor insanı
İnsan en çok aradığını kaybediyor
Hayat en çok özlediğini uzak tutuyor
Ve ruhunu eskitiyor , yaşlı pazar tezgahları gibi
Kaçmak istiyor omzunda hatıraların yükü
Kaçsa da kurtulamıyor kaçsa da
