Gün bitmiyordu
Nöbete düşmüştü hayat
Uykular parmak ucunda
Ventolin soluyordu saat
Sevgi şevkat yumağı gözler
Sek bi sevgi yükleniyordu sabrı
Gece gün kavramı boşalıyor
Kâğıt bardakta kahve tipli insanlar yürüyordu koridorda
Hastaydı insanlar uzundur hasta
Boynu bükük, karınları ellerinde
Soğuyordu gece daha da soğuyordu
Aynı mevsime denk düşüyordu
Bronşları tıkalıydı bu kez
Uyku çağırıyor asla kabul etmiyordu
Nöbete düşmüştü hayat..
Nöbetteydi hayat.
