Yok ya yine olmaz…Hep kötüler kazanır. Zaten daha öncede kaç kez onlar kazanmışlardı.
... Ya olursa! Dedi ya “biz kazanırsak ya o güzel günler geldiyse ve o gün bugünse!” Ya bırak kandırma kendini. Bıkmadın mı sen umut etmekten?
Bir an önce akşam olsunda şu gelgitlerden kurtulayım istedi ne olacaksa olsundu. Bu düşüncelerden bir türlü sıyrılamıyordu. Her zaman yaptığı gibi kafasını dağıtabilmek için hemen eline bir kitap aldı. Beş-on sayfa ya okudu ya okumadı, kendini yine o düşüncelerin ağına dolanmış buldu. En iyisinin biraz uyumak olduğuna karar verdi. Yatakta döndü durdu bir kaç saat...
Nafile bir gram uyuyamadı. İşe gitme saati gelmişti.Bu duruma her zamanın aksine sevindi. İyi olur kafam dağılır biraz diye düşündü. İşte de değişen bi’ şey olmadı. Asla mekana ve insanlara dahil olamadı, attı tuttu kafasında aynı düşünceleri, beklediği sonucun, sonucundan neler olabileceğini tahayyül edebildiği için dolandı durdu bu sarmalda...
Sonunda beklenen zaman gelmişti, heyecan doruklarda... Geldi geldi gitti sanki dünyaya. Sonuç tabikide hezimet... Çok acıdı canı... Ama şaşırmadı. “Ne bekliyordun ki? Bırak artık hayalleri, ayakların yere bassın. Bırak güvenmeyi şu insanlara...”Burası dünya işte, burası bu kadar. Sende senden öncekiler gibi bekle umutla işte. Olmama ihtimalinide düşünmüştün en azından diyerek kendini avutmaya çalıştı. Hayat ona okulda öğrendiği fizibilite etüdünü hayata uygulamayıda öğretmişti. Hayallerin bile önünü arkasını, sağını solunu, gelmişini geleceğini düşünürdü. Hatta buna bir isim bile bulmuştu kendince; “Denetimli kaybetmekmiş”… Böyle yapınca, daha az canın acıdığını, düşünüyordu, Ama acı acıdır işte. ..Acı hep aynıdır.
Arabaya bindi, son ses müzik açmıştı...arabanın hareket halinde olmasının verdiği yetkiyede dayanarak böğüre böğüre ağladı. Eve yaklaşırken müziğin sesini kıstı, gözyaşlarını ellerinin tersiyle sildi... Gol attık, şampiyon oldular dedi. Bitkin, yılgın, tükenmiş bir şekilde geldi eve...
******
