Çarpık kentleşen şehirlerden bozuk ruhlar doğuyordu gün doğumunda.
Sürüklenen uykular suratlarda hep uyuyor, kalkmıyordu..
Kirliydi ilişkiler, göç etmişti içtenlik uzak diyarlara
Yetersiz akıyordum sokaklara
Dilim dolanıyordu başıma,
Söylediğim laflar hep davacı bana
Sustukça kelimeler dökülüyor göğe
Tersine yağıyor, duman soluyor
Kenti öldürüyordum ruhumda.
Belkide yavaş yavaş beni.
