Acı.. acı öyle bir hiski tarifini mümkün kılmıyor. Bütün hislerin içinde en kıfayetsizidiri o. Hem öksüz hemde yetimdir acı. Evladının kaybetmiş bir ananın acısı nasıl anlatılabilir ki, nasıl dile gelebilir bu... Yada terk edilen bir sevgilinin acısının tarifi mümkünmüdür. Var mıdır gideni döndüre bilmiş bir şiir. Acının karşısında kelimeler lal olmuştur her daim...
Anton Cheov dan bir acı tarifi vardır ki yüreğime değmiştir gerçekten.. derki üstad bir hikayesinde evladını kaybeden bir babanın acısından bahsederken 'Acı korkunç sınırsızdır. Öyle geliyor ki göğsü parçalayıp içinden acı fışkırsa bütün dünyayı kaplayacaktır; ama genede bu acı görünmez.' Evet acı dikkatli bakılmadıkça asla görünmez, acı yaşanır ve acı sahibinindir. Acıya karşı empati mümkün değildir. Empatide zaten ayrı bir safsatadır. Empatiyle ilgili geçen gün şöyle birşeyler yaşadım sizinle paylaşmak isterim. Arkadaşımın kardeşi 45 yaşında kanser tanısı koyuldu ve son safasında. Çok üzüldüm ve bu duygunun empatisini kurmaktan kaçındım tabiki. .empatiye de inanmam zaten. Benim bir tane kardeşim var onun olmamasını düşünmekten kaçtım. Yalnız arkadaşa üzülüyor atıp tutuyorum kafamda.. Neyse.. hayrolsun diyin bakayım. Akşam rüyamda kardeşimin öldüğünü görüyorum. Yalnız bir feryat koparıyorum ,yer gök inliyor şehir yerinden oynuyor. sesim de berbattır resmen uzun hava gibi ağıt yakıyorum. Rüya olsun diye yalvarıyorum, uyanamıyorum. Neyse zor bela uyandım. Beş dakika kendime gelemedim... Yani demek istiyorum ki empatisini kuramadığımın rüyasını gösterdin ya Zalımsın dedim. Bu kadar hissetmekte laneti hayatımın galiba. Eğer acı çekmekse bu yaşam bizde yaşadık sayılır ne dersiniz.
