Koşarak okuldan gelip, çantasını koridora fırlatıp koşarcasına sokağa fırlayan bir çocuktu umutlarım. Öyle gittim evden bir gün ansızın. Herseyi yapacağımı sandığım bir kuvvetle.
Bir gün kuyruğu kıstrıp, alt dudağı aşağıya sarkıtıp döndüm.. Ölüm gibi bir sessizlikte. Düştüğüm yerde gözlerim aradı annemi. Sarsın yaralarımı, tamir etsin hayallerimi istedim. Ben seni yine severim böylede severim desin diye. Ne olursan ol, ne yaparsan yap seninleyimi duymak icin. Pansuman yaptırıp yaralarıma, çıktım yine sokağa, koşarcasına değil bu sefer; sağını solunu tedirgin gözlerle süzen küsmüş, korkak bir çocuk edasıyla.. Annesinin çocuğu.
