Ruh hasta olunca yorgunlukta kronikleşiyor. En ufak hastalık bile yerle yeksan edebiliyor. Artık kendini çıkardığım düşünsel yolculukta yetmiyor. Beni de götür diyor beden. Yazı bekle diyorum ağustos böceği gibi.. umarım yazdan önce terk etmezsin beni diye mırıldanıyorum.
En çokta kendime ihtiyaç duyuyorum; kendime dert anlatıp, kendime çözüm buluyorum. Aslında ben herşeyi anlıyorum da kafama mukayet olamıyorum. Onun beni bırakmak üzre olduğunu çok hissediyorum ama öyle kolay kolay bırakmaz biliyorum.
Canım kendim sakin, tamam mı sakin.. bırak bakıyım o düşünceleri yere yavaşca. Sen iyisin tamam mı? Ben kötü olduğunda söylerim sana. Biliyorsun ben hereseyi söylerim sana. Hadi bakalım tekrar et; sen güçlüsün ve yaparsın, daha öncede yapmıştın. Tekrar et.
Nah! Yaparım. Yapamam tamam mı.. ooo baya sert oldu. Belki de yapmak istemiyorumdur. Hiç düşündün mü?
Şuan öyle geliyor sana. Sakin düşündüğünde böyle demiyeceksin.
Sanmıyorum ama umarım. Konuşmak istemiyorum şuan. Ok. Sustum.
