UNUTULMUŞ MEZARLAR..

Şunu rahatlıkla söyleye bilirim ki, kötü dönemler sadece bize denk gelmedi. insan dünyaya geldiğinden andan bu yana, her dönemin bir acısı, kırımı ve savaşı vardı. Aşkın acısıda, kendiside baki, malumunuz. Bütün düşündüklerimizde düşünülmüş ve söylenmişti. Biz sadece tekrar söyleme çabasındayız. Kendimize itiraf etmenin verdiği huzurun telaşı içinde kıvranıyoruz işte. Bu dünya biz olmasakta var, bu acılarda. Tek bir şey dahi olsa degistirmek çabasındayız belki bütün derdimiz de bu. Bazen dünyadan tek bir sahne nafile dedirtebiliyor insana. O anlardan birini yaşadım dün.  Mezarlığa gittik, üzerini sarı sarı otlar bürümüş bir sürü mezar vardı. Çoktandır uğranmamış belli. Çok acıklı, unutulmuş ve yalnız geldiler bana. Böyle olacağımı düşünmek ürpertici geldi bir an. ama dünya dedikleri işte bu kadar dimi. Tek başına sonsuzlu. Toprak olmalısından. Ölecek gibi nasıl yaşanamıyorsa, ölmiyecek gibi de yaşanmamalı. Bu bile belki biraz daha yaşanılabilir kılar dünyayı diye düşünüyorum, nedersiniz?