DÜŞÜNCELERİN GÖRÜNÜRLÜĞÜ..

Eskisi gibi dikkat etmiyorum kendime, iki senedir aynı montu, aynı botu giyiyorum.. sırtımda bir şair hüznü.. için için döküle  döküle dolaşıyorum kalabalıklarda. Aklımdakileri görüyorlar mı acaba diye bir tedirginlik kaplıyor hücrelerimi. iyice çekiyorum boynumu içime, kimse görmesin diye. Sonra saçmalama en yakınındakiler bunu sen mi yazdın inanmıyorum diyince.. biraz burulup, sonrada okunmuyormuş diye seviniyorum doğrusu. Halka arz ettiğim içimi unutarak.. ilginç bir ironi şu halim.