Sallanırken hayatın sarkaçında baş aşağı dizdim ben bu dizeleri
Çakıldım kimi zaman tepe üstü
Anladım hayat birazda çakılmakmış dip şart zirve umutmuş bir nev-i
Kiminin gökte kiminin yerde aradığı
Asıl içte olanmış..
Bütün yediğim kişisel gelişim zırvaları geliyor aklıma
Yüzümde yine o müphem çizgi
Bahar gelmiş dönemi hayatın
Ne kadar mevsimlere benziyoruz
Mevsimselleşiyoruz..
Ben hüznü baharı sırtlamışım galiba
Süzerken aklımdan dünyayı
Gözlerimden hissettim
O yerleşik hüznü
Bu arada gerçekten yerleşik hüzün hüzün sayılmazmış
Ötelediğim bir soru daha dikildi karşıma.
Belkide hüzünsüzümdür...
