KURUMUŞ UMUT

                         
Bir kadın olarak size şimdi çiçekli, böcekli, televizyon üstü dantelli şeyler yazmak isterdim. Ama olmuyor… Acının coğrafyasında yaşamanın verdiği halet-i ruhiye ’den mi, melankoliğe yatkınlığımdan mı bilinmez, akmıyor kalemimin ucundan umut tomurcukları.
Ben umutlarımdan ağzımın payını aldım mütemadiyen. Tek tek hepsini astım kuruttum. Sizede kendimede yalan söyleyecek halimde yok zaten. Uzun zaman aldı gerçekleri itiraf etmem kendime, hiç uğraşamam şimdi. Umutlarımı tek tek tüketti benim bu bozuk, yozlaşmış düzen..
Ezberimden bilirim halbuki şu dizeleri, besmele gibi çeker kendimi rahatlatmaya çalışırım “yok öyle umutları yitirip karanlıklara savrulmak, unutma aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak…” Sol cebimdende eksik etmedim umudu ama olmuyor Nazım abi olmuyor üstat, tüketti bizi bu kan emici vampir zaman...