Dün gece hastaneye gittim ufak bir üst solunum yolu enfeksiyonundan ötürü. Hastanenin önünde iki siyah camlı otobüs; etrafında bir otogar kalabalığı, bir futbolcu otobüsü gibi insanların el sallamaları, kuş gibi çırpınmalar, birbirine sarılarak ağlamalar ve polisler.. Şaşkın şaşkın bakıyor, Ne ola ki diye düşünüyorum, aklımda bu soru... İçeri geçiyorum ama gözümde o sahne...
Eşim geldi sonradan, o arabayı park etmeye gitmişti o yüzden ardım sıra gelişi. Gördün mü dışarıyı dedi.. Evet dedim.. ama anlamlandıramadım. Cezaevi aracı o dedi. Tutukluları sağlık kontrolüne getirmişler. Yaa, diye bildim acıyla karışık bir şaşkınlıkla. Sessizce ilerledik hastane koridorlarında, halim de yok. Muayene olduk filan.. Tekrar dışarı çıktık. insanlar, çocuklar tekrar aynı yerde çırpınıyorlar kendilerini göstere bilmek ve göre bilmek adına.. Yalnız on yaşlarında bir erkek çocuğu baba baba diyerek çığlık çığlığa, feryat figan ortalık.. Kimi çocuklar adamların sırtında, herkes otobüsün ön tarafında çünkü başka görünüle bilecek yer yok. Kulağımda çocuğun çığlıkları kalbimde bir sızdıran sızı ..arkaya baka baka ilerliyorum. Biliyor musun sesiyle irkildim.. O çocuk babasını belki bir daha uzun süre göremiyecek, belki de hiç göremiyecek dedi eşim.. Gözümün önüne doldu sular, burnumun direğine indi bir yumruk.
