Hiç bir şeyliğimle gurur duymuyor, onurlanmıyor, hunharca savunamıyorum. Herhangi bir aitlikde hissetmiyorum bu insanlığa. Gördüklerim, duyduklarım, her gün okuduklarım ve dokunduklarım kalbimin kafesini zorluyor, canıma batıyor, gök tepeme iniyor adeta.
Ben şuyum, ben buyum şöyle koşar söyle perende atlarım diyemiyorum bu hayatta. Diyenlerin eminligi karşısında hayrete düşüyor, anlam boşalması yaşıyorum..
Bu arada insanın Farsça bir kelime olup unutmak anlamına geldiğini ögrendim. Cok mantıklı bir isim olmuş, cuk oturmuş. Tamda insan adına yakışır şekilde. Bense unutmak bir yana, herşeyi tırnaklarımla kazıyorum yüreğime, yük ediyorum kendime. Tuhaflık bendedir belki.. kesin ben de olur hep kendileri.. Çocukluğuma inecek olursak şu safhada; çubuk krakerden sigara yapıp, bonibonla intihar edişimden belliymiş benim bu hâleti ruhiyem.
