Kafama bir olta attım dingin başımın karşısında sabırla, rahat biraz da yorgun oturdum..kelimelerin oltaya gelmesini bekliyorum..
Insan beyninin hiç birşeyi unutmadığını fotoğraf karesi gibi beyninin içinde durduğuna dair birşeyler okumuştum. Bak buna inanıyorum olup olmadık yerlerden kareler düşüyor aklıma. Olduğum yerde sabitken değişik hislere batıp çıkıyor vücudum. Yedisinden ortasına kadar. Düşünen insan soyu unutmuyor hiç birşeyi. Bir köse başı, bir kitap, bir kafe, bir şarkı hele ki koku ne kadar fazla şey ifade ediyor hemde unuttum derken. Beynimizde deniz gibi zamanını bekliyor dışa vurmanın. Ansızın tam da unuttum derken nerden gelir bunca şeyler bilinmez. Kim atıyor bu kadar çöpü bu denize ya..
